Gisteren afscheid genomen van mijn Singalese familie. Kumudu was erg verdrietig en oma ook. Ik snap dat wel. Niet omdat ik het ben, maar omdat ze zo'n 12 dagen een buitenlandse gast in huis hadden. Dat is voor hun een uniek gebeuren. De meeste Singalesen komen niet in het buitenland en buitenlandse mensen gaan over het algemeen meer naar de grote steden en de stranden van Sri Lanka.
Kumudu en Bandula hadden me de avond ervoor al een cadeau gegeven. Ze wilden me iets meegeven zodat ik aan hun zou denken. Ik kreeg een klok in een lijst de gemonteerd is op een afbeelding van olifanten. Niet echt handig meenemen, als ik nog een paar keer moet verkassen en ook niet in het vliegtuig. Maar ik vind het erg lief van hun.

Op naar het volgende avontuur. Ik werd opgehaald door Sarvodaya mensen. Manel het hoofd van district Badulla en zijn assistente Nilu. De tocht naar Badulla was prachtig. Het is er erg groen en heuvelachtig en je ziet overal de gekleurde huisjes langs de weg. Soms moet er geremd worden voor een paar koeien of honden die de weg overlopen. Of er wordt krachtig geremd in een bocht als er een bus gepasseerd moet worden. De weggetjes zijn erg smal, dus soms moet 1 van beiden achteruit.
Maar veilig een wel in Badulla aangekomen. Ik kreeg eerst wat te eten en werd daarna naar mijn kamer gebracht. Het was een donkere kamer die er vochtig rook. En inderdaad de schimmel zat op de muur. Ik voelde het meteen in mijn longen. De volgende morgen werd me gevraagd: Do you like your room? Nou niet echt, dus ik zei dat het erg vochtig voelde en dat ik wat last van m'n longen had daardoor. En echt schoon kon je het ook niet noemen. Op dat moment belde ook Bandula van het hoofdkantoor. Hij gaf aan dat er een andere kamer moest komen en dat het ook schoongemaakt moest worden. Ze lieten me een aantal kamers zien. Maar echt veel beter was het niet. Uiteindelijk was er een kamer die me wat beter leek. Er was meer licht en het het was iets minder vochtig dan die andere kamer. s'Middags zou ik de andere kamer krijgen. Het zou eerst schoongemaakt worden. Ik ben er wel achter dat hun opvatting van schoon wel wat anders is dan de onze. De vloer was geveegd zag ik en de smurrie in de badkamer was weg. Gelukkig heb ik wat afwasmiddel bij me en ik heb de wastafel, de spiegel en de wc schoongemaakt. Maar echt proper krijg je het niet. Ik ben er wel achter dat hun opvatting van schoon wel wat anders is dan de onze. Dat is niet alleen op deze locatie maar overal. Het deed me wel een beetje denken aan vroeger thuis, wanneer we een fuif wilden geven. Dan werd een gedeelte van de deel opgeruimd evt wit gekalkt en wat niet in zicht mocht werd verstopt achter een kleed of iets degelijks. Dat was netter en schoner dan hier. Rond stopcontacten is het zwart en de muren zijn denk ik ooit 1 keer geschilderd en daarna nooit weer. De mieren lopen rijen dik over plinten en muren. De meubels zijn oud en roestig. Of er ontbreekt hier en daar wat. De woonkamer van Manel heeft een deur met glazen ruitjes. Waarvan er enkele gebroken en 1 heeft een gevaarlijk scherpe punt, maar schijnbaar is dat geen probleem. De muren van zijn huiskamer zijn versierd met tekeningen van de kinderen. Niet op papier, rechtstreeks op de muur. Maar goed hier is het nou eenmaal anders. Voorlopig blijf ik hier tot woensdag of zo. Het is de bedoeling om in Badulla wat projecten te bekijken. Vandaag heb ik een paar mooie uitstapjes gemaakt. Voor de middag ben ik met 2 assistentes van Manel naar de Dunhinda waterval geweest. Het is jammer dat de meisjes nauwelijks Engels spreken er komen altijd genoeg vragen bij me op, maar ze begrijpen niet wat ik bedoel. Ze waren wel zorgzaam en hielden in de gaten dat ik niet zou vallen op het ongelijke en natte pad. Want voor we bij de waterval waren moesten we eerst 2 km wandelen. Geen recht pad, nee kronkelende paadjes met soms treden van wel 40 cm hoog, dan weer rotsen of grote keien en op sommige plaatsen glad omdat het water over het pad stroomde. Het pad ging soms omhoog en soms weer een stukje naar beneden. En onderweg bedacht ik me dat we het hele stuk ook nog weer terug moesten. Maar uiteindelijk was daar de waterval en het was de moeite waard. Prachtig om te zien hoe het water met donderend geweld naar beneden stort. Na even te hebben genoten, weer terug naar beneden. Het was een behoorlijke conditie training, ook nog eens omdat het benauwd warm en vochtig was.

's Middags ben ik met Manel naar een antieke houten brug over een rivier geweest. De tocht erheen was al prachtig. De brug was meer dan 400 jaar oud en nog steeds intact. Om de brug te beschermen mocht je er alleen met blote voeten over. Bij deze brug stond een tempel, volgens Wikipedia stond deze er al in de eerste eeuw na Christus. Onder de tempel liep een tunnel van maar liefst 25 km lang. De mensen konden daardoor een andere gebied bereiken. De verdere betekenis van die tunnel werd me niet helemaal duidelijk. In elk geval niks voor mij zo'n donkere nauwe tunnel.