Nadat ik zondags met de meisjes van het kindertehuis naar de New Zealand farm was geweest, vroegen ze aan mij of ik de volgende dag ook kwam. De volgende dag was het Kerstmis en ik zou naar de kerstmusical van een ander tehuis gaan. Ik had begrepen dat de meisjes er ook heen zouden gaan. Dus ik zei, "morgen zie ik jullie weer."  Dat was dus niet het geval de uitvoering was van een christelijk tehuis en boedistische of hindoeïstische kinderen gaan daar niet naar toe. Het zat me niet lekker, ik had ze iets toegezegd en kwam het niet na. Ik wist dat de meeste meisjes in het kindertehuis zitten, omdat er iets aan de hand is. Vaak heeft dat met volwassenen te maken. Ik wilde niet dat ze weer in een volwassene teleurgesteld zouden zijn. Dus ik heb gezegd tegen Manel dat ik terug wilde naar het meisjes huis. Ik had haarknipjes voor alle meisjes gekocht en ik wilde een donatie doen voor het tehuis. Reden om nog een keer terug te "moeten". Zo gezegd zo gedaan. Ik vind het fijn om de meisjes terug te zien en uit hun reacties mag ik denk ik wel afleiden, zij mij ook. De cadeautjes werden verdeeld en wat nog over was heb ik daar gelaten. Na nog een paar uurtjes daar te hebben doorgebracht, heb ik afscheid genomen. Het ging me ook nog wel een beetje aan t hart. Zelfs Upetja was geroerd. Ze had voor mij allerlei typische Singalese lekkernijen meegenomen. Dat was voor mijn kinderen, dan konden zij dat ook proeven. En Shanti het meisje dat Engels kon en vaak moest tolken, gaf me een cadeautje mee voor mijn minibirri (kleindochter). Dat vond ik toch wel een bijzonder gebaar. En na veel geknuffel en don't forget me's ging ik. Met de meisjes in mijn hart.