Aankomst en ontvangst in het dorp

Vandaag naar het gastgezin gebracht. Al om 5.30 vertrokken. Het was een lange rit. Ruim 8 uur hebben we er overgedaan. Eerst in de auto een uurtje slaap bij getankt.Voor zover dat lukt. De wegen zijn niet zo glad als bij ons. Dus het is een gehost en geklots in de bus.
Het was een prachtig gebied met rijstvelden bossen palmen en watervallen enz. Het was jammer dat het al weer regende, anders kon ik nog meer genieten van het prachtige uitzicht. Toen we na de lange rit ter plaatse kwamen stond het onvangst comité al te wachten. De de kleuters van de preschool met trommels en deksels begeleiden me naar het schooltje, waar de ouders en andere belangstellenden stonden te wachten.
Een grote bos bloemen werd me overhandigd en ik mocht plaatsnemen met enkele Savodaya vertegenwoordigers van het district Badulla. Toespraken van de juf,de medewerkers van Sarvodaya en een lied gezongen door de kleuters. Daarna was er een tafel gedekt met allerlei lekkers. Ze vertelden me dat het een feestmaal was zoals ze normaal gesproken met oud en nieuw op tafel zetten. Vergelijkbaar met ons Kerstdiner. En ik moest van alles wat proeven. Het is een bijzondere gebeurtenis voor de dorpsbewoners als er mensen uit het buitenland op bezoek komen. Ze halen alles uit de kast voor een warm welkom. Ik heb het maar over me heen laten komen.

Daarna werd ik nog een stukje verder vervoerd naar het gastgezin. De juf van de kleuterschool is tevens de moeder van het gastgezin.Tharushi het nichtje van het gastgezin is de tolk. Ze spreekt behoorlijk Engels en ze vertelt veel over alles wat er gebeurt. Bij het gastgezin ook weer een warm welkom. Er is een kamer voor mij apart. Het bed is opgemaakt maar ook weer niet. Er zit 1 laken op t matras en en er ligt een deken aan t voeteneind. Hoe doe ik dat nu weer? Gelukkig heb ik een lakenzak bij me, maar daar zit ik iedere keer vast in als ik me omdraai.

Voor t eten wordt aan mij gevraagd, wat wil je eten. Aardappels met boontjes en een gehaktbal is geen optie lijkt me. Dus ik zeg dan maar wat jullie eten eet ik ook zolang het niet té pittig is. Kumudu heeft een diner gemaakt. De gast krijgt eerst wat, dus daar zit je dan. Samen aan tafel is niet gebruikelijk. Er wordt voor de tv gegeten. Bord op schoot en eten met de handen. Dat begin ik een beetje te leren.

Toen ik voor t eerst binnenkwam dacht ik, wordt hier nu gerookt? later blijkt dat hier gekookt wordt op een houtvuur. Toen oma het vuur maakte zag ik hoe het kwam. Er was weinig trek dus de dikke rookwolken kringelden langs t plafond. Oma blies het vuur nog een beetje op door, door een pijp in t vuur te blazen. Er werden stringhoppers gemaakt. Van bloem, salt en kokend water. Dan gaat t door een soort knoflook pers en worden de slierten in een plastic vorm gedraaid. Ik mocht t ook eens proberen. Dat ging best goed al zeg ik t zelf.
De nestjes worden boven kokend water gestoomd en als ze gaar zijn kun je ze eten met milk gravy curry. Dat smaakt goed.

Het gastgezin bestaat uit moeder Kumudu,vader Bandu, zoon Ishantha 13. Tharushi is het nichtje van 21 dat hier verblijft om te tolken. De dochter van haar beste vriendin is hier ook vaak. Dat is Nirmala.

Naar Welimada

Morgen word ik naar het gastgezin in Welimada Badula gebracht. Het wordt een rit van zo'n 5 a 6 uur. Om files te vermijden en omdat het zo'n lange rit is vertrekken we om 5.30 uur. Dus ik moet zo maar naar bed. Het is bijna 21.00 uur. Bij jullie is het nu 16.30 uur.

Het is een heel klein plaatsje dus ik heb mogelijk geen internet. Het kan dus zijn dat er een tijdje weinig nieuws bij komt. Maar ik zal de verhalen en foto's later plaatsten.

Noodweer

Vannacht was het hier noodweer. Het waaide en regende. Dat was niet mals. Van het gebouw waar ik slaap stonden alle ramen open en het was net en vies. Na de meeste ramen en deuren te hebben gesloten ben ik maar naar bed gegaan. De ramen en deuren elders in het gebouw, klapperen en rammelden. Je zou er zo een goede horrorfilm kunnen opnemen. Gelukkig voelde ik me ondanks alles veilig genoeg. Vanmorgen was er geen water, de leidingen van het gebouw waren gebroken. Ik kon even douchen in een ander gebouw. Het was een koude douche. Letterlijk dus. Daardoor ook maar kort.

Door de vele regen is het nog klammer dan het was. Alle kleren voelen klammig en vochtig.

Vraag van Hans Corneille

Hoe weet je nu of de organisatie waar je vrijwilligers werk voor doet, de kinderen niet uit buit?

Als in Sri Lanka een kind wordt gevonden gaat der eerst naar de politie, zij brengen het naar de rechtbank en die beslist waar het heen gaat. Naar een weeshuis van de staat, of naar een organisatie als Sarvodaya. Vrijwilligers laten werken in kindertehuizen is in Sri Lanka behoorlijk aan banden gelegd, een organisatie als Sarvodaya moet het aanvragen bij de overheid en het vergt heel wat papier werk. In de periode na de tsunami is het wel zo geweest dat kinderen van wie de ouders waren omgekomen zijn geadopteerd door buitenlanders. Dit gebeurde natuurlijk niet geheel legaal. Sarvodaya lukte het niet eens om de kinderen te laten adopteren door kindeloze echtparen in het eigen dorp. De overheid is daar behoorlijk streng op. Kinderen kunnen dus niet ergens naar toe gebracht worden om er zelf (De ouders) beter van te worden. Sarvodaya is gestoeld op Boeddhistische grondslag en volgens het gedachtengoed van Ghandi.

Hoe werkt Sarvodaya? De organisatie bestaat al meer dan 50 jaar. Het is een organisatie die niet mensen een kant en klaar pakketje hulp leveren. De mensen uit de dorpen kunnen aankloppen als ze iets willen realiseren in hun dorp zoals oa scholen. Er wordt samen een plan gemaakt. Er komt per regio weer een regiocoördinator, uit diezelfde regio. Ze moeten zelf de plannen maken en uitvoeren. Gebruik makend van de kennis van Sarvodaya. Die zorgt voor de randvoorwaardenzo als bv scholing. Of mikro credieten. Het werkt van onderaf naar boven. De organisatie bepaalt niet de mensen voor wie de programma's bedoeld zijn bepalen. Op de site van Sarvodaya is meer informatie te vinden voor wie het interessant vindt.
http://www.sarvodaya.org/sarvodaya-shramadana-societies
http://www.sarvodaya.org/philosophy-and-approach

Visum

Vandaag naar de Ambassade geweest voor verlening van mijn visum. Dan is dat alvast klaar.
Van te voren kreeg ik instructies om niet te zeggen dat ik vrijwilliger ben. Het schijnt iets met de regering te maken te hebben, ze hebben strenge regels en er is veel papierwerk nodig voor vrijwilligers. Ik moest zeggen, dat ik er was voor vakantie en bezoeken van Sarvodaya programma's en projecten. Na van t ene loket naar t andere te hebben afgelegd, kwam ik bij de persoon die het visum moest goed keuren. Toen ik eindelijk aan de beurt was, moest ik aan zijn bureau plaatsnemen. Er zat nog iemand anders waar hij mee aan de praat was en ondertussen bladerde hij wat door mijn formulieren, legde ze achter hem op een stoel en zei dat t klaar was. Geen vraag gesteld, hij heeft me nauwelijks gezien. Daarna nog weer een paar loketten voor betalen en teruggave van mijn paspoort.
Gelukkig was er iemand met me mee, anders had ik nooit gevonden waar ik moest zijn.

Op bezoek bij bejaarden en kinderen.

Vandaag heb ik eerst een bejaardenhuis bezocht. Sjonge wat een verschil met ons. Er verblijven 20 dames tot zo'n 80 jaar. Ze zijn allemaal alleenstaand en hebben geen kinderen om op terug te vallen.
Toen ik aankwam zaten er al een stuk of 10 dames op een rijtje in stoelen in de ruimte waar je binnenkomt. Alle ogen gericht op Kwatta natuurlijk. Een dame kon goed Engels de rest niet of nauwelijks. Er werd al meteen gevraagd of ik een idee had wat ik kon doen. Dat vind ik lastig om meteen al een antwoord klaar te hebben. Daarvoor zou ik eerst iets meer willen weten van de dames. Ik heb gevraagd of ik de rest van t huis mocht zien. De kamers waren voor 4 personen. Veel eigen bezittingen hadden ze niet. Het kon allemaal op 1 plankje of in 1 kastje. De bedden hadden kale matrassen en een laken om onder te slapen. In de huiskamer een stuk of 5 tafels maar geen ruimte om gezellig bij elkaar te zitten. Het maakte best wel indruk op me moet ik zeggen. Zij zijn blij met wat ze hebben. Het is weinig, maar ze krijgen liefdevolle aandacht. En administratie zoals bij ons is er niet. Wat een tijdsverspilling al die protocollen en regels dacht ik. Ik zou het liefst foto's willen maken om collega's en bewoners van t Averbergen te laten zien. Maar het voelde niet correct om dat te doen. Soort van aapjes kijken. Misschien komt er nog een gelegenheid om foto's te maken.

Smiddags had ik een gesprek met Bandula. Eerst een presentatie over de organisatie. Een organisatie die Bottum-up werkt. Sarvodaya biedt de voorzieningen en de kennis maar de dorpsbewoners moeten zelf aan geven wat ze willen en ze moeten het zelf met elkaar doen.

Daarna over wat ik zou gaan doen en hoe het programma er uit komt te zien. Bandula vertelde dat het programma zoals ik het had ontvangen een fixet program was vlgs Nederlandse richtlijnen. In Sri Lanka is het anders er wordt overlegd wat passend is en wat je wil. Maar ook in hoeverre de officiële instanties mee werken. Zo na veel heen en weer suggesties en mogelijkheden kwamen we tot een voorlopig programma. Morgen ga ik met Mahesh naar ambassade voor verlening van mijn visum. Een visum is geldig voor4 weken en ik blijf er 6.
Ik word goed geobserveerd. In de dingen die ik doe en waar ze me mee naar toe nemen. Om te kijken hoe ik reageer en of ze kunnen zien hoe het gaat. Bandula heeft me ook eerst een paar dagen rust gegeven. Dat was ook wel nodig, want de reis, het klimaat en alle nieuwe indrukken kosten me veel energie. Vandaag voelt het wat beter.

Na het gesprek met Bandula ben ik nog naar de kinderopvang geweest. 1 baby was net de dag ervoor binnen gekomen, abandend, verlaten door de ouders dus. Hoe triest. Er waren zo'n 9 baby's tot 1 jaar. Allemaal in hun bedje met alleen een luier aan. Je kon niet zien of t jongens of meisjes waren, want ze waren allemaal naar de kapper geweest. Modelletje tondeuse. In een andere ruimte waren 7 peuters. Toen ik binnen kwam zaten ze allemaal op het potje. Ze bleven rustig zitten ook al probeerden ze mijn aandacht te trekken. Bang waren de meesten in elk geval niet.

Woensdag ga ik als het tenminste volgens plan verloopt naar andere projecten van Sarvodaya kijken en donderdag ga ik mee met Bandula naar een bruiloft. En vrijdag brengt hij mij naar het gastgezin in Badulla. Hij vond omdat ik de eerste dagen zo moe was dat het beter was om niet meteen naar t gastgezin te gaan. Het schijnt een heel lange reis te zijn.

Deur op slot

26 nov.
Gisteravond een invasie van Tamil gasten in de hostel. In het gebouw waar ik slaap kwamen ook een aantal gasten. Tot nu toe verbleef ik daar alleen. Als je naar bed gaat dan moet je de deur behalve op slot, ook vergrendelen werd gezegd. Dus je begrijpt t al. Toen ik naar bed wilde gaan..... deur op slot en vergrendeld. Ik kon er niet in. Gebonst op de metalen deur, maar geen reactie. Terug naar de kantoorruimte waar nog licht brandde. De dames die daar zaten hebben geprobeerd te bellen, maar dat leverde ook niks op. Uiteindelijk maar weer terug met 2 mensen. Opnieuw kloppen en roepen
Uiteindelijk heeft de man van t onderhoud een ladder gepakt en met een lange stok door het rooster boven de deur, kon hij de deur open maken.
De dames waren nog wel wakker. Ik denk dat ze niet durfden te reageren

Aangekomen in the Headquarter van Sarvodaya.

Na een lange reis dan nu bij Sarvodaya Headquarter in Moratuwa.

Op Schiphol wilde ik mijn backpack afgeven met de digitale boardingcard,wat denk je? Geen internet. Vandaag ging mijn nieuw abonnement in. Tussen 8.00 en 14.00 zou t overgezet worden. Gebeurt dat net als ik voor de dropoff balie sta. Eerst maar weer uit de rij om de simkaart te wisselen. Gelukkig was ik ruim op tijd,dus geen paniek. Wel balen. De reis naar Londen en van Londen naar Colombo verliep vlekkeloos. Alles wijst zich eigenlijk vanzelf en als je het even niet goed hebt begrepen zijn er altijd mensen die je helpen. Op het vliegveld van Colombo aangekomen zag ik heel veel mannen gekleed in een soort van wit badlaken om de heupen geknoopt en een andere witte doek schuin over de schouder. De vrouwen waren allemaal in t zwart. Blijkt dat ze op weg zijn naar de quaba in Mekka.

Op t vliegveld na de douane stond iemand met een bordje van Sarvoday met mijn naam er op. Althans er stond Maria Martina. De middelste doopnaam was weggevallen denk ik.

Het ritje naar Moratuwa gaf een eerste indruk van Sri Lanka. Eerst erg groen met veel cocospalmen. Later door Columbo. Een uitdaging op zich. Het rijdt er allemaal door elkaar. Kriskras over de weg en ontzettend veel tuktuks. De huizen zijn beroet van alle uitlaatgassen. Bij aankomst in Sarvodaya Headquarter werd ik welkom geheten door Bandulla. Hij is de contactpersoon voor de buitenlandse vrijwilligers. Hij vertelde over de organisatie. Hoeveel districten en hoeveel dorpen ze projecten hebben. Hij vertelde ook dat t een organisatie is van en voor de mensen.

Toen ik aankwam, je gelooft t niet, het REGENDE!!!! Gelukkig is t niet zo koud als in Nederland. Maar de luchtvochtigheid is hoog. Het is net of je de Busch bij Burgers Zoo binnenstapt. Alleen dan is t gevoel constant. Ik zweet me dan ook kapot.

Het is nu zondag 26 november. Na gisteravond een koude douche, nu gelukkig wel warm water. Ontbijt werd geserveerd in de canteen. Het was voor mij een English breakfast. De locals eten rijst met groente. Wat hier opvalt is dat is dat de accommodatie erg eenvoudig is en dat volgens Nederlandse begrippen wel wat opknappen nodig zou zijn. Maar wat je nodig hebt is er. En zoals Bandulla vertelde, de voorzieningen zijn erg eenvoudig, daar wordt niet veel geld aan uitgegeven. Ze investeren hier in mensen. En dat merk je meteen. Ze zijn hier erg vriendelijk en behulpzaam.

Zometeen ga ik met Mahesh,de assistent van Bandulla mee,voor een rondleiding door het dorp. Ik ben benieuwd. Voor zover een eerste bericht.