Vandaag heb ik eerst een bejaardenhuis bezocht. Sjonge wat een verschil met ons. Er verblijven 20 dames tot zo'n 80 jaar. Ze zijn allemaal alleenstaand en hebben geen kinderen om op terug te vallen.
Toen ik aankwam zaten er al een stuk of 10 dames op een rijtje in stoelen in de ruimte waar je binnenkomt. Alle ogen gericht op Kwatta natuurlijk. Een dame kon goed Engels de rest niet of nauwelijks. Er werd al meteen gevraagd of ik een idee had wat ik kon doen. Dat vind ik lastig om meteen al een antwoord klaar te hebben. Daarvoor zou ik eerst iets meer willen weten van de dames. Ik heb gevraagd of ik de rest van t huis mocht zien. De kamers waren voor 4 personen. Veel eigen bezittingen hadden ze niet. Het kon allemaal op 1 plankje of in 1 kastje. De bedden hadden kale matrassen en een laken om onder te slapen. In de huiskamer een stuk of 5 tafels maar geen ruimte om gezellig bij elkaar te zitten. Het maakte best wel indruk op me moet ik zeggen. Zij zijn blij met wat ze hebben. Het is weinig, maar ze krijgen liefdevolle aandacht. En administratie zoals bij ons is er niet. Wat een tijdsverspilling al die protocollen en regels dacht ik. Ik zou het liefst foto's willen maken om collega's en bewoners van t Averbergen te laten zien. Maar het voelde niet correct om dat te doen. Soort van aapjes kijken. Misschien komt er nog een gelegenheid om foto's te maken.

Smiddags had ik een gesprek met Bandula. Eerst een presentatie over de organisatie. Een organisatie die Bottum-up werkt. Sarvodaya biedt de voorzieningen en de kennis maar de dorpsbewoners moeten zelf aan geven wat ze willen en ze moeten het zelf met elkaar doen.

Daarna over wat ik zou gaan doen en hoe het programma er uit komt te zien. Bandula vertelde dat het programma zoals ik het had ontvangen een fixet program was vlgs Nederlandse richtlijnen. In Sri Lanka is het anders er wordt overlegd wat passend is en wat je wil. Maar ook in hoeverre de officiële instanties mee werken. Zo na veel heen en weer suggesties en mogelijkheden kwamen we tot een voorlopig programma. Morgen ga ik met Mahesh naar ambassade voor verlening van mijn visum. Een visum is geldig voor4 weken en ik blijf er 6.
Ik word goed geobserveerd. In de dingen die ik doe en waar ze me mee naar toe nemen. Om te kijken hoe ik reageer en of ze kunnen zien hoe het gaat. Bandula heeft me ook eerst een paar dagen rust gegeven. Dat was ook wel nodig, want de reis, het klimaat en alle nieuwe indrukken kosten me veel energie. Vandaag voelt het wat beter.

Na het gesprek met Bandula ben ik nog naar de kinderopvang geweest. 1 baby was net de dag ervoor binnen gekomen, abandend, verlaten door de ouders dus. Hoe triest. Er waren zo'n 9 baby's tot 1 jaar. Allemaal in hun bedje met alleen een luier aan. Je kon niet zien of t jongens of meisjes waren, want ze waren allemaal naar de kapper geweest. Modelletje tondeuse. In een andere ruimte waren 7 peuters. Toen ik binnen kwam zaten ze allemaal op het potje. Ze bleven rustig zitten ook al probeerden ze mijn aandacht te trekken. Bang waren de meesten in elk geval niet.

Woensdag ga ik als het tenminste volgens plan verloopt naar andere projecten van Sarvodaya kijken en donderdag ga ik mee met Bandula naar een bruiloft. En vrijdag brengt hij mij naar het gastgezin in Badulla. Hij vond omdat ik de eerste dagen zo moe was dat het beter was om niet meteen naar t gastgezin te gaan. Het schijnt een heel lange reis te zijn.