Op dag 3 was er een uitstapje gepland en mij werd gevraagd of ik mee wilde. Dat wilde ik wel. Het uitstapje ging naar de New Zealand farm in Umbawela. Voordat we daar waren moesten we eerst met de trein. Het reizen met de trein is een toeristische attractie in Sri Lanka dus ik was benieuwd. Subashi het hoofd van het kindertehuis had van te voren een coupe gereserveerd, daardoor konden we allemaal zitten. De trein heeft Badulla als vertrekpunt dus er was plaats genoeg. Gedurende de reis stapten er steeds meer mensen in en er stapte niemand uit leek het wel. De trein raakte voller er voller de gangen en de halletjes stonden stampvol. En ook de gereserveerde coupe was al snel mud vol. Bij een volgend station zie je een massa mensen staan en je denkt, die kunnen niet mee, de trein is te vol. Maar het gaat er allemaal bij in. En zo gaat het nog een paar stations door. Eigenlijk levens gevaarlijk en je moet niet claustrofobisch zijn. Maar daar moet je helemaal niet over nadenken. Bij het station van aankomst is het dan ook een strijd om uit de trein te komen. De meisjes stellen zich netjes 2 aan 2 op en worden geteld, om te kijken of er niemand achter is gebleven in de trein. Daarna moet het hele spul nog naar de boerderij. Subashi heeft vervoer geregeld. Een soort bakwagentje en een busje. Daar worden alle meisjes en begeleiders in gepropt. Het is echt proppen, je snapt niet dat t allemaal kan, maar zij vinden het heel normaal. Na een boel gestuiter en gehobbel komen we dan eindelijk bij de boerderij aan. De parkeerplaats staat vol met bussen, busjes, drie weehlers en ander sportief voertuigen. Het lijkt wel de parkeerplaats van een pretpark. Nog een stukje lopen en dan zijn we er.

De boerderij is een van de 3 grote boerderijen, die Sri Lanka heeft. Het gebied waar de boerderij is gelegen is in een wat koeler deel van Sri Lanka en dus heel geschikt voor veeteelt. Er lagen groene graslanden rondom de boerderij, waarvan het gras werd gemaaid en ingekuild. Het geheel deed me erg aan Nederland denken, aan de boerderijen van mijn collega's Ilse en Maaike. Het ras van de koeien was de Friese koe. Grappig omdat te zien staan op de borden, afkomst Nederland staat erbij. Alle koeien waren onderverdeeld in grote schuren. Melkkoeien met de melkstal, pinken, drachtige koeien, kalveren allemaal in afzonderlijke stallen. Verder waren er schuren met geiten en konijnen. En er was een kaasmakerij bij. Het was er bomvol met toeristen, meest Singalesen, wat Japanners (en 1 Nederlander). Deze boerderij is de enige die open gesteld is voor publiek en voor de mensen in Sri Lanka is dit een bijzonderheid om te zien.
Veel van de mensen liepen rond met een zakdoek voor de neus. Ze konden het waarschijnlijk niet harden. Voor mij waren het bekende geuren, koeienstront, herkauwende koeien en persvoer. Ik heb er nog een stukje Goudse kaas gekocht. Iets anders van smaak dan bij ons, maar prima kaas. Ik denk dat de meesten niet eens weten dat Gouda een Nederlandse plaats is bekend om zijn kaas.
We hebben de meegebrachte lunchpakketjes opgegeten en daarna ging het huiswaarts. Zelfde procedure als de heen weg, alleen konden wij er nu nauwelijks bij in. Dus dat wordt 2 uur opeen gepakt staan. Het was een intensief en interessant dagje, maar ik ben weer een ervaring rijker.