Drie keer ben ik in het bejaardenhuis geweest. De derde keer dacht ik, wat moet ik in godsnaam met de ouderen doen. De hele dag met Charlotte praten, of de zaal aanvegen heeft niet zo heel veel meerwaarde. Ik pijnigde mijn hersenen, door te graven in de activiteiten die wij met de bewoners doen of er iets was wat ik hier kon doen. Maar niks was echt geschikt. Spel materialen of iets dergelijks hebben ze niet. De meeste mensen liggen of zitten op bed, of schuifelen wat rond. Het enige wat ik zou kunnen doen, was manicuren. Dus ik had mijn nagelschaartje, knipper en nagelvijl mee genomen en ik had van te voren handlotion gekocht. Charlotte was mijn eerste "slachtoffer", dat leek me de makkelijkste ingang. Nee, nee zei Charlotte, ik hoefde haar nagels niet te knippen. Maar ik heb haar kunnen overtuigen, dat ik het met plezier deed. En dat we dit op mijn werk ook deden. Toen ik haar nagels geknipt en gevijld had en haar handen had gemasseerd met handlotion, vroeg ik of er andere dames waren die een haarverzorging wilden. Voorzichtig kwam er toch wat belangstelling. Uiteindelijk heb ik een stuk of 10 dames gehad. Mijn rug deed zeer van de ongemakkelijke houding, waarin ik de hele tijd had gezeten, maar dat was niet zo erg. Dat de dames genoten hadden was het belangrijkste. En dat ze genoten hebben neem ik aan, want een paar bewoners gaven mij cadeautjes. Eigenlijk wilde ik het helemaal niet hebben, ze hebben bijna niks en geven van dat kleine beetje toch nog wat weg. Maar ik moest het aannemen, anders zou ik ze beledigen. Ze hiermee een groot gebaar maakten.