Terug in Moratuwa heb ik nog 2 dagen in het weeshuis gewerkt. Er waren op dat moment 14 kinderen tot 1 jaar en 7 kinderen tussen 1 en 3 jaar. De eerste morgen dat ik daar kwam, werden de kleintjes net gebaad. Het was bijna lopende band werk. Maar het gebeurde toch goed en zorgzaam. Daarna kregen de kleintjes de fles. Toen ik vroeg of ik een kindje de fles kon geven, was het no, no. In elk ledikantje lag een klein kussentje, dat werd tegen de baby aangelegd en daar werd de fles op gelegd, zodat de baby zelf kon drinken. De kinderen waren het gewend, dat kon je zien. Maar ik had er moeite mee. Ik snap best dat ze niet uitgebreid de tijd kunnen nemen, om de kinderen een voor een de fles te geven, maar het zou misschien bij toerbeurt kunnen. Elke voeding een andere baby op de arm gevoed. De kinderen hebben al een problematische start en dan krijgen ze ook nog weinig fysieke affectie. De medewerkers zijn best gek met de kinderen, dat kan ik wel zien, maar hun methodes kunnen wel wat zachtmoediger. Zoals de volgende dag. Toen ik kwam waren ze net bezig met een kindje eten te geven. Het kind lag op haar rug op een tafel en er stond een medewerker voor om haar te voeren. Het woord voeren gebruik ik niet graag, maar dat was het wel. Het eten werd er gewoon in gepropt. Het meisje lag maar te huilen en probeerde het eten er weer uit te werken, maar het werd gewoon met een lepeltje achter in haar mond geduwd en er ging een nieuwe lepel achter aan. Ik probeerde nog: "she is not hungry anymore". Maar het moest. Kindje had probleem met slikken zei ze. Ja dat snap ik wel op deze manier. Ik heb er even bijgestaan maar ik kon het niet aanzien. Arm kind, ik moest er zelf van huilen. Ik wilde wel schreeuwen STOP en haar de lepel uit de handen slaan. Ik had het daar echt even moeilijk. Maar als ik dat had gedaan dan had ik een boel consternatie veroorzaakt en ik kon niet goed uitleggen waarom ze dit niet zouden moeten doen, hun Engels was minimaal. Ze geven kinderen ook vaak een pets op een beentje of ze worden met luide stem gecorrigeerd. Ze worden als het ware gedrild. In de groep van 1 tot 3 jaar had dit wel het effect dat de kinderen tijdens het eten keurig op een rij zaten en als vogeltjes om de beurt een hap rijst kregen. Ze werden met de hand gevoed door het hoofd van het huis. Maar zodra de telefoon ging en zij gewoon wegging om de telefoon op te nemen, sprongen er een paar meteen van hun plek. Toen ze hoorden dat ze terug kwam, zaten ze er weer. De kinderen 1-3 leken sowieso op aapjes in de jungle. Ik had een aantal ballonnen meegenomen en opgeblazen. Jonge jonge dat was vechten in de keet. De brutaalsten gingen er mee vandoor en anderen probeerden ze weer af te pakken. Dus ik bedacht ik haal er meer op zodat ieder kind er een heeft. Mijn hostel lag naast het weeshuis. Toen ik terug kwam waren de ballonnen weggehaald en lagen achter het hek. Ballonnen mochten ze dus niet hebben, men was bang dat ze stukjes van de ballon achter in de keel kregen. Oké!!!!!!! Nou dan maar gewoon met ze spelen. Maar ook om aandacht wordt gevochten. Een jongetje (De leider van de groep) duwde andere kinderen weg, sloeg als dat nodig was en klemde zich met armen en benen, vast om mijn been. Zoals een aapje. Hij werd steeds brutaler en probeerde mijn bril te pakken. Toen ik deze hoog weglegde, was t maar even en hij zat boven op een kast van 2 meter. Daarna probeerden ze van alles uit, van trekken aan de haren tot slaan. Ik moest zelf ook een paar keer Eppa zeggen. Wat stop betekent. Ik denk echt dat het vechten om de sterkste te zijn, te maken heeft met wat ze tekort komen. Datzelfde vechten zag ik ook in het Tamil meisjes huis. Later heb ik daar met Bandulla een gesprek over gehad. Hij wil altijd weten hoe ik de dingen ervaren heb. Ze willen er van leren. Dus ik heb verteld van dat kleine meisje dat liggend op de tafel gevoerd werd en slaan van kinderen dat je daar in ons land voor opgepakt kan worden. Hij vertelde dat vooral laag opgeleide mensen dit vaak doen. Er komt ook veel huiselijk geweld voor onder deze groep. Sarvodaya probeert ook hier verandering in te brengen door voorlichting, scholing en sociaal werkers in te zetten. Maar verandering heeft tijd en geduld nodig.

Nog even een grappig feitje over het weeshuis. Er was 1 meisje in de 1-3 groep die ging vlak voor me zitten en keek de hele tijd naar mijn ogen. Ze kennen alleen maar bruine en zwarte ogen, dus ze moest dat eens even goed bekijken. Sommige kinderen waren in het begin zelfs bang voor mijn blauwe ogen.